بسیاری از کارفرمایان عزیز در طول سالیان فعالیت بعنوان وکیل و مشاور حقوقی روابط کار در مواجهات حضوری و تلفنی از یک موضوع بسیار گله مند بوده اند و این دیالوگ ها بارها از سوی آنها شنیده شده است : "اداره کار طرف کارگره" "اصلا به مدارک من توجه نکردند" "کارگر اصلا حرف نمیزد اما منو محکوم کردند" و ...

در این یادداشت سعی کردیم این موضوع مهم را در چند بخش مورد واکاوی قرار داده و به ریشه های این تفکر بپردازیم.

1) عدم اعتقاد به تخصص و یا خود متخصص پنداری در زمینه روابط کار

یکی از عمده ترین دلایل محکومیت کارفرمایان عدم اعتقاد آنها به مشاوره و سپردن کار به کاردان می باشد.این دسته از کارفرمایان معمولا وقتی به متخصص مراجعه می کنند که کار از کار گذشته و دفاعیات اشتباه مسیر پرونده را مشخص کرده است.

فراموش نکنید رسیدگی به دعاوی کار تشخیصی ست و نحوه دفاع در پرونده های مطروحه می بایستی از بدو ورود مهندسی شده باشد و طرح مباحث غیرمرتبط و تغییر مسیر در بسیاری از موارد بلای جان کارفرمایان است.

توجه به یک نکته مهم ضروری ست و آن اینکه فلسفه تصویب قانون کار اصلا "حمایت از کارگر بدون امکانات و سرمایه در برابر کارفرمای صاحب امکانات و سرمایه است" و بدیهی ست که در بسیاری از موارد برخلاف قوانین مدنی و جزایی اصل بیطرفی را رعایت نمی کند (و البته این مورد فقط در تصویب قانون است و رسیدگی باید بیطرفانه صورت گیرد) و بخاطر همین قوانین استثنایی در بسیاری از موارد داشتن وکیل حقوقی ناآگاه به قانون کار مورد استقبال مشاوران حقوقی روابط کار قرار می گیرد.

در بخش عمده ای از پرونده ها،هیأت ها با استناد به اقرار کارفرما یا نماینده او که ناشی از عدم آگاهی نسبت به قانون است مبادرت به صدور رأی می کنند که توجه بیشتری را در این زمینه طلب می نماید.