کارفرمانیوز - با نگاهی اجمالی به اوضاع کشورمان ایران در می یابیم که هنوز کارگران نقش مستقیمی در امر تولید بر عهده دارند, بر خلاف کشورهای اروپایی و آمریکایی و سایر کشورهای پیشرفته که عملکرد کارگران تقریبا از نقش مستقیم به نقش نظارتی تغییر یافته است
با نگاهی اجمالی به اوضاع کشورمان ایران در می یابیم که هنوز کارگران نقش مستقیمی در امر تولید بر عهده دارند، بر خلاف کشورهای اروپایی و آمریکایی و سایر کشورهای پیشرفته که عملکرد کارگران تقریبا از نقش مستقیم به نقش نظارتی تغییر یافته است (یعنی عموم کارها توسط رباتها انجام گرفته و کارگران بعنوان ناظر بر عملکرد دستگاهها فعال هستند) در ایران کنونی کارگران بطور مستقیم یا با واسطه اندک در حال فعالیت می باشند ، یعنی "کار" کارگر مهمتر و فعالتر از نقش سرمایه و سرمایه گذار مطرح است ، بعبارت دقیق تر هنوز کارگران ایرانی نیروی کار خویش را که عمدتا" حاصل فعالیت جسمانیشان است بفروش می رسانند.
کارگران بعنوان عضو جدایی ناپذیر تاریخ انقلاب شناخته می شوند و بی شک حق بزرگی بر گردن انقلاب و کشور دارند. با نگاهی کوتاه به تاریخ ، بی شک عملکرد درخشان کارگران را خواهیم دید.
با وجود قلع و قمع کامل حرکتهای کارگری در سالهای پس از مرداد ۱۳۳۲ پتانسیل نهفته کارگران در روزهای اوج انقلاب اسلامی ایران به عنوان نیرویی سرنوشت ساز در کنار طبقه متوسط جدید قرار گرفته و ضربه نهایی را بر پیکره رژیمی پست که با کارگران مهربان نبود وارد ساخت، از نیمه دوم سال ۵۷ اعتصابات صنعتی از کارخانه نساجی مازندران، ماشین سازی تبریز ، اتوموبیل سازی تهران و نیروگاههای شهرهای بزرگ بطور جدی شروع شده و موج انقلاب را گسترش بخشید که نهایتا منجر به تشکیل شورای انقلاب گردید. دامنه اعتصابات طبقه متوسط و کارگران در شهریورماه ۵۷ شدت بیشتری گرفت ، پالایشگاههای تهران ، تبریز ، اصفهان ، شیراز و آبادان وارد اعتصاب شدند بطوری که حتی گاها" کاخ سلطنتی نیز در خاموشی فرو می رفت، در نهایت نیز با اعتصاب کارگران صنعت نفت در مهر۱۳۵۷ قطعات پازل سقوط رژیم منحوس پهلوی کامل شد. به قول "یرواند آبراهامیان" در کتاب "ایران بین دو انقلاب" در حقیقت اگر دو طبقه متوسط را خط شکن های انقلاب فرض کنیم ، طبقه کارگر شهری دژکوب اصلی بود ، کارگران نفت رژیم را به لبه ورشکستگی راندند و کارگران حمل و نقل و کارخانجات صنایع را فلج نمودند. بدین سان به همت کارگران کاهش بیش از ۴۰۰هزار بشکه ای نفت ایران در روز ، ضربه جبران ناپذیری به قلب رژیم فاسد سرمایه داری وارد ساخت و انقلاب را به ثمر نشاند.
جالب اینجاست که آن زمان ایران همسایه ای ابرقدرت و قلدر بنام اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی داشت که بعنوان بهشت کارگران خوانده می شد ، انقلابیون ملحدی را می دیدیم که دادشان گوش فلک را کر می کرد، اما کارگران موحد ایرانی همچنان پشت سر رهبری دینی خود ایستاده و ذره ای از اعتقادات خود منحرف نشدند.
در مقاطع سخت و دشوار پس از انقلاب اسلامی و در دوران پر فراز و نشیب جنگ تحمیلی با جان نثاری و فداکاری هم در جبهه ها حاضر شدند و هم چرخهای صنعت و اقتصاد را براه انداختند. بهرحال کارگران بعنوان عضوی از خانواده ایران توانستند چنگالهای رژیم سرمایه داری را که بر پیکره ایران فرو رفته بود بشکنند و ثابت کنند که نظام سرمایه داری نه تنها بد است ، بلکه رو به زوال نیز هست و زیر بار تناقضها و تضادهای داخلی خود، از هم خواهد پاشید.
هم اکنون سالها از انقلاب ایران می گذرد اما متاسفانه دولت با دخالت در عرصه پول و نرخ بهره اطلاعات نادرستی به مردم داده و ارزیابی آنها را در مورد ارزش کالاها و خدمات با سرمایه گذاریها مخدوش کرده است . در شرایطی که نرخ پس انداز پایین بوده و در نتیجه نرخ بهره بالا ، در این شرایط وقتی دولت توان این را دارد که نرخ بهره را بصورت تصنعی پایین آورد یعنی در نظام اقتصادی مملکت اختلال ایجاد کرده است و اطلاعات نادرستی منتشر کرده ، وقتی نرخ بهره توسط دولت بصورت دستوری پایین آورده شود سرمایه گذارها تصور می کنند سرمایه ارزان شده ، بنابراین به طرف تولیدهای سرمایه بر می روند، در بازار بورس سهام شرکتها را می خرند یا در بخش مسکن سرمایه گذاری می کنند و این توهم که مردم پس اندازشان بالاست (در حالی که پایین است) در سیستم بازار اختلال ایجاد کرده ، اختلالی که ناشی از بازار نیست و ناشی از یک عامل بیرونی بنام دولت است که در بازار پول دخالت کرده و اطلاعات نادرستی را منتشر نموده است و در این بین کارگران به دلیل ضعف شدید بنیه مالی و وابستگی به بازار و سرمایه دار و عدم حمایت کافی از طرف دولت متضرر اصلی این بازی شناخته می شود.
بهرحال اگر در زمان اولیه انقلاب اوضاع نامنظم بود و در زمان جنگ تحمیلی فوق بحرانی و در زمان سازندگی در حال ترمیم و در دوران اصلاحات در حال اصلاح و شکوفایی؛ اکنون دوران سه سال اخیر را می توان دوران ثروت کشور نامید ، ثروت هنگفتی که حاصل فروش بشکه ای بالاتر از ۱۴۰ دلار نفت به علاوه سایر صادرات کشور بود. آیا در دوران ثروت کشور که مصادف با زمامداری دولت نهم است ، کارگران خوشحالترند؟ کارگران راحت ترند؟ همه کارگران از وضع معیشتی خود و حتی نان شب خود آسوده خاطرند؟ آیا از امنیا شغلی برخوردارند؟ آیا بدون ترس از اخراج توان بازگویی مشکلات و بدبختی های خود را دارند؟؟؟ آیا شرمنده اهل بیتشان نیستند؟؟؟
آیا رواست که با چنین عناصر پاکدامن که همچون مادری شیره جان خویش را تزریق اقتصاد مملکت می کنند چنین برخوردی شود؟؟
کارگران هم در قانون اساسی ما تکریم شده اند و هم در دستورات دینی و شرعی ما؛ در رابطه با حقوق کارگران در قانون اساسی به تفصیل سخن خواهیم گفت و اما برای تکریم کارگران در شرع اسلام به ذکر رویدادی تاریخی از زمان امیر المونین(ع) بسنده می کنیم بدین ترتیب که:
" از منطقه فرمانداری «قرظة بن کعب» گروهی خدمت امام علی علیه‌السلام رسیدند و گفتند:
در سرزمین ما رودخانه بزرگی بود که در طول زمان نابود شد، و هم اکنون پر از شن و لایه‌هاست، اگر بازسازی و لایروبی شود کشاورزی ما رونق می‌گیرد.
و از حضرت امیرالمومنین علی علیه‌السلام خواستند، دستور دهد که فرماندار شهر، مردم آن سامان را به کار اجباری وادار کند تا همه مردم آن سرزمین، رودخانه را به حال اول برگردانند.
امام علی علیه‌السلام با پیشنهاد لایروبی رودخانه موافقت فرمود، اما بیگاری مردم را نپذیرفت و طی نامه‌ای از فرماندارش خواست تا رودخانه را احیاء کند، اما:
- کسی را به کار اجباری وادار نسازد.
- از مردم بیگاری نکشد، بلکه هر کس علاقه دارد با اختیار خود کمک کند.
- هر کس دوست دارد کار کند، و مزد مناسب بگیرد.
و البته پس از احیاء رودخانه کسانی در آن سهم بیشتری دارند که در احیاء آن کار و تلاش بیشتری کردند.
در این دستورالعمل دو اصل اساسی نهفته است:
۱) حق آزادی کار
۲) اختصاص منافع به آنان که کار کردند و تلاش نمودند. "
بهرحال هم دولت و هم نظام اسلامی باید با سعی و تلاش حقوق کارگران را ۱۰۰درصدی تضمین نموده و از این انسانهای شرافتمند دلجویی کنند.
- شرایط کار:
بی شک همه ما از شرایط سخت و طاقت فرسای کار برای کارگران اطلاع داریم، کارگران سخت کوش ساختمانی بدون بیمه ، بدون وسایل و تجهیزات ایمنی ، بدون غذا و بدون هزینه رفت و آمد در روزهای طولانی و گرم تابستان و در روزهای سرد زمستان بخاطر نان شب و لقمه ای حلال در حال کارند. کارگران صنعتی در کارخانجات معمولا ۱۲ساعت مداوم با حداقل حقوق در شیفتهای مختلف مشغوا کارند، کارگاههای خصوصی در شهرها نیز اوضاعی خراب و اسف بار دارد ، مکانهایی تاریک ، نمور ، کوچک ، بدون سرویسهای بهداشتی و حداقل امکانات محلی سخت برای کارگران به ارمغان آورده است
منبع : www.aftabir.com
