اقرار در لغت بمعنای اثبات امری با گفتار و در اصطلاح حقوقی "اخبار به حقی بنفع دیگری و به ضرر خود" می باشد .
اقرار ، مرجع رسیدگی کننده را از رسیدگی به سایر دلایل بی نیاز می کند و در آیین دادرسی کار هم ارزش اثباتی آن با توجه به عبارت "به ترتیب" مندرج در ماده 82 از سایر دلایل بیشتر است و در مواجهه با اسناد،هیئت جز در موارد استثنایی که ذکر خواهد شد موظف است اقرار را مورد پذیرش قرار دهد .
پس اگر کارفرمایی بر اثر جهل به قانون کار ، که در بسیاری از موارد با قواعد حاکم بر قوانین مدنی تفاوت دارد ، مطلبی در جلسه بیان داشت که حق طرف مقابل را اثبات می نماید ، نباید از عدم توجه هیئت به مستندات دیگر خود گلایه نماید ، زیرا به استناد ماده 1277 قانون مدنی و فحوای ماده 83 قانون آیین دادرسی کار انکار بعد از اقرار مسموع نیست .
البته در برخی از موارد استثنایی که بیم تبانی طرفین - کارفرما و کارگر - می رود محاکم می توانند بدون توجه به اقرار به رسیدگی خود تا حصول نتیجه ادامه دهند مثل زمانی که طرفین در خصوص سابقه بیمه با هم توافق می کنند .
بعنوان مثال کارگر برای بازنشستگی نیازمند یک سال سابقه است و با کارفرمایی که احتمالا از دوستان نزدیک وی است توافق می کند در جلسه هیئت اقرار نماید نامبرده چند سال پیش بمدت یکسال نزد وی کار می کرده و بیمه کارگر را پرداخت نکرده است . در این موارد معمولا کارگر پرداخت جریمه سازمان تامین اجتماعی را شخصا تقبل می کند و ...
با عنایت به مراتب ذکر شده اعزام یکی از کارکنان شرکت که هیچگونه اطلاعات حقوقی ندارد ، به جلسات از سوی مدیرعامل و شرکت کارگر بدون هیچگونه اطلاع از حقوق و وظایف خود و کارفرما گاها اشتباهی نابخشودنی می باشد .
قبل از هر اقدام حقوقی ، با مشاوران "حقوقی" آشنا به حوزه روابط کار مشاوره نمایید .
🔹 توجه داشته باشید کسی که تحصیلات آکادمیک حقوقی ندارد،نمی تواند مشاور حقوقی باشد،چیزی که بسیار شاهد ادعایش هستیم. 🔹
#نشر_تنها_با_ذکر_منبع_مجاز_می_باشد
#کارفرما_نیوز_پایگاه_اطلاع_رسانی_کارفرمایان
