دانستن نکاتی در خصوص رسیدگی به پرونده های اداره کار و تفاوتهای قانون کار با سایر قوانین حقوقی می تواند به دفاع صحیح تر در دعاوی کار منجر گردد که به برخی از آنها می پردازیم :
1) اولین نکته ای که در این مقال باید به آن اشاره کرد این است که قانون کار و قواعد مطروحه در آن جزو قواعد آمره هستند و کارفرما و کارگر حتی با توافق کتبی و محضری نمی توانند مانع اجرای آن شوند.از جمله این قواعد می توان به تبصره ماده 41 قانون کار در خصوص حداقل دستمزد و تبصره 1 ماده 51 در خصوص حداکثر ساعات کار اشاره نمود.
2) نکته بعدی این است که محاکم کار تنها به اختلافات مربوط به رابطه کاری طرفین رسیدگی خواهند کرد و تصمیم گیری به ادعاهای دیگر طرفین مثل سرقت از محل کار،بدهی از مجاری دیگر،ضرب و شتم و ... در صلاحیت محاکم دادگستری است اما چنانچه بین طرفین دعوا همزمان دعوای کیفری مرتبطی با دعوای مطروحه در محاکم دادگستری مطرح رسیدگی بوده و نتیجه آن در صدور رای موثر باشد،رسیدگی و صدور رای مرجع حل اختلاف تا زمان صدور رای پرونده کیفری متوقف خواهد گردید که قرار صادره را قرار اناطه می نامند.
3) به خاطر داشته باشید اگر در جلسه رسیدگی کارگر مطلبی عنوان کرد که بنوعی اقرار محسوب می شود (حتی اگر از نظر رسیدگی کننده مثبت ادعا نباشد) و یا کارفرما بخواهد از این گفته در جهت اثبات ادعایش استفاده کند می تواند به استناد ماده 61 آیین دادرسی کار از رسیدگی کننده بخواهد عین گفته های کارگر را صورت جلسه کند.این مورد با توجه به عدم آگاهی حقوقی طرفین در بسیاری از پرونده ها می تواند راهگشا باشد.
4) لازم به توضیح است خواهان (کارگر) تنها تا پایان اولین جلسه رسیدگی حق افزایش خواسته خود را دارد.مثلا اگر در دادخواست تقاضای حقوق معوقه خود را نمود و در جلسه اول هم همان خواسته را مطرح نمود،نمی تواند در دومین جلسه حق سنوات و ... را درخواست نماید.در صورت افزایش خواسته در جلسه اول رسیدگی نیز خوانده (کارفرما) می تواند جهت ارائه مدارک جدید تقاضای تجدید جلسه را از هیات بخواهد.
نشر تنها با ذکر منبع مجاز است .
